Χαβιαρέ

Στο βορειοδυτικό άκρο του Ακρωτηρίου Χανίων υπάρχει το καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι που διασχίζει την μικρή χαράδρα Πόρος του Μαυρέ. «Πόρος» σημαίνει το «πέρασμα» και πραγματικά ο Πόρος του Μαυρέ υπήρξε για αιώνες η οδός που περνούσε μέσα από τα άγρια και κακοτράχαλα βουνά του Ακρωτηρίου για να ενώσει τα χωριά του Κάμπου με τα ασκηταριά της άγονης βραχώδους κατάληξής του. Και είναι αλήθεια πως αυτό το φαινομενικά άγονο και αφιλόξενο τοπίο που κρύβει η απόληξη του Ακρωτηρίου σε όλη του την έκταση αποτέλεσε ένα καταφύγιο για τους αναχωρητές ενώ από την άλλη είναι γεμάτο κρυφούς θησαυρούς που δεν είναι ορατοί με την πρώτη τουριστική ματιά.

Η προσέγγιση όλων αυτών των κρυμμένων θησαυρών της περιοχής απαιτεί μια πιο σχολαστική ματιά, μια ματιά γεμάτη από έρωτα προς το όμορφο και το καλά κρυμμένο. Ολόκληρη λοιπόν η περιοχή της Χαράδρας του Μαυρέ αλλά και της φυσικής της συνέχειας μέχρι και τα γκρεμνά του Γουβερνέτου κρύβει ένα σωρό καλούδια, φυσικά και πολιτισμικά όπως αγριολούλουδα, αμέτρητα σπήλαια, πανάρχαια ασβεστοκάμινα και πηγάδια ή βραχοσκεπές μικρές και μεγάλες που με τα χρόνια η ανάγκη της ένωσης του ανθρώπινου με το υπερκόσμιο τα μετάτρεψε σε σπηλαιώδης ναούς. Ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της περιοχής που ελάχιστοι κάνουν τον κόπο να πάνε ως εκεί είναι και το Σπήλαιο του Χαβιαρέ, ένα από τα πιο όμορφα του ακρωτηρίου που έχει πολύ πλούσιο λιθωματικό διάκοσμο στο εσωτερικό του. Η ομορφιά του όμως δεν σταματά και δεν περιορίζεται όπως στα περισσότερα σπήλαια στο εσωτερικό του αλλά συνεχίζεται και στον περιβάλλοντα χώρο.

Λίγα μόλις μέτρα μακριά από την όμορφη και επιβλητική είσοδο του σπηλαίου μαγνητίζει τον επισκέπτη μια σειρά από κρυστάλλους. Οι κρύσταλλοι αυτοί είναι στο σημείο αυτό επιφανειακοί και όχι κρυμμένοι βαθειά στο υπέδαφος. Το πέτρωμα της περιοχής είναι τυπικός κρυσταλλικός ασβεστόλιθος, αρκετά κοινό πέτρωμα για την ορεινή δυτική Κρήτη. Αυτό όμως που κάνει την περιοχή περιμετρικά του Χαβιαρέ να ξεχωρίζει είναι ότι οι κρύσταλλοι δεν αποτελούν μικρές παρενθέσεις στο σκούρο ασβεστόλιθο αλλά κυριαρχούν στο τοπίο δίνοντας μια ομολογουμένως αρκετά μεγάλη έκταση. Όσο καλύτερα παρατηρήσει κάποιος τους κρυστάλλους τόσο εντυπωσιάζεται από τα όμορφα σχήματα που δημιουργούν. Οι επισκέπτες της περιοχής θα πρέπει φεύγοντας από εκεί να μην παίρνουν μαζί τους κομμάτια κρυστάλλων γιατί αυτή η φαινομενικά «αθώα» συνήθεια αποτέλεσε τον λόγο της ολικής καταστροφής παρόμοιων περιοχών με ευκολότερη πρόσβαση.

Κείμενο - Φωτογραφίες Χριστόφορος Χειλαδάκης