Δαίδαλος και Ίκαρος
Ο Δαίδαλος ήταν ένας πολυμήχανος και πολύ ταλαντούχος Αθηναίος τεχνίτης και εφευρέτης. Πολλοί θεωρούν ότι υπήρξε αληθινό πρόσωπο που στη συνέχεια μυθοποιήθηκε. Το όνομα του προέρχεται από το ρήμα «δαιδάλω» που σημαίνει «εργάζομαι με δεξιοτεχνία». Θεωρείται ότι ανακάλυψε πολλά γνωστά εργαλεία, όπως το πριόνι, το τσεκούρι, το νήμα της στάθμης, το τρυπάνι, τους ιστούς των πλοίων, τα ακρόπρωρα και τον κεραμικό τροχό. Επίσης ήταν εξαίσιος γλύπτης, ο οποίος έκανε αγάλματα που έμοιαζαν με αληθινά, τονίζοντας τα στοιχεία του προσώπου και απελευθερώνοντας τα άκρα από το σώμα, δίνοντας κίνηση. Λέγεται μάλιστα ότι κάποτε στην Κόρινθο (ή στην Αθήνα) ο Ηρακλής θεώρησε ότι ένα άγαλμα ενός μαχητή ήταν αληθινό και, νομίζοντας ότι δέχεται επίθεση, το αποκεφάλισε με το ρόπαλο του. Έπειτα ζήτησε ταπεινά συγνώμη από το Δαίδαλο για την πράξη του.
Στο εργαστήρι του Δαίδαλου μαθήτεψαν πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες και τεχνίτες. Ανάμεσα τους ήταν και ο ανηψιός του, Τάλως (δεν έχει σχέση με τον Τάλω της Κρήτης), ο οποίος είχε γίνει εξαιρετικός γλύπτης. Μάλιστα ο Τάλως εμπνεύστηκε τον τόρνο, τον διαβήτη και ίσως και το πριόνι (επινοώντας το από τα δόντια ενός φιδιού ή από ένα ψαροκόκκαλο).
Βλέποντας οι Αθηναίοι ότι ο ανηψιός του Δαίδαλου εξελισσόταν σε αριστουργηματικό τεχνίτη, διέσπειραν φήμες ότι τον ζήλευε. Όταν μια μέρα ο Δαίδαλος βρισκόταν μαζί με τον Τάλω στην Ακρόπολη, ο δεύτερος παραπάτησε κι έπεσε από τον ιερό βράχο, χάνοντας τη ζωή του (κατά μια άλλη εκδοχή, ο ίδιος ο Δαίδαλος τον έσπρωξε). Όταν η μητέρα του Τάλω έμαθε τα δυσάρεστα νέα για τον γιο της αυτοκτόνησε, ενώ οι Αθηναίοι κατηγόρησαν το Δαίδαλο για δολοφονία. Με απόφαση του Αρείου Πάγου, λοιπόν, ο Δαίδαλος εξορίστηκε στην Κρήτη, όπου ο βασιλιάς Μίνωας τον υποδέχτηκε με μεγάλες τιμές.
Ο ενθουσιασμένος Μίνωας, ανέθεσε στον πολυμήχανο τεχνίτη να αναλάβει την κατασκευή του ανακτόρου της Κνωσού και του θρυλικού Λαβύρινθου. Ο τεχνίτης έφτιαξε το τεράστιο αυτό έργο, όπως και το ανάγλυφο της Αριάδνης στην Κνωσό και πολλά υπέροχα αγάλματα στην Ελούντα, την Κνωσό και την Καρία.
Ο Μίνωας ήταν πολύ ευχαριστημένος με τον Δαίδαλο, μέχρι που συνέβη κάτι που προκάλεσε την οργή του. Όταν ο Μίνωας διεκδικούσε το θρόνο του, πολύ πριν έρθει ο Δαίδαλος στην Κρήτη, παρακάλεσε το Ποσειδώνα να τον βοηθήσει. Αυτός του έστειλε μέσα από τη θάλασσα ένα πανέμορφο ταύρο ως ένδειξη εύνοιας προς το Μίνωα. Ο Μίνωας υποσχέθηκε ότι θα θυσιάσει το ταύρο αυτόν όταν έρθει στην εξουσία. Ωστόσο όταν έγινε βασιλιάς θυσίασε ένα άλλο ταύρο, αφήνοντας τον πρώτο ελεύθερο στις πεδιάδες της Κρήτης. Μια μέρα που η Πασιφάη, η γυναίκα του Μίνωα, έκανε βόλτα στην περιοχή, είδε τον πανέμορφο ταύρο και τον ερωτεύτηκε. Αυτό τον αφύσικο πόθο, προκάλεσε ο Ποσειδώνας, ως τιμωρία για το Μίνωα.
Η απελπισμένη Πασιφάη, ζήτησε τη βοήθεια του Δαίδαλου, ο οποίος κατασκεύασε ένα ξύλινο ομοίωμα αγελάδας, τη Δάμαλις, το οποίο σκέπασε με αληθινό δέρμα αγελάδας. Η Πασιφάη μπήκε μέσα στο ομοίωμα και ο «ξεγελασμένος» ταύρος ζευγάρωσε μαζί της. Από αυτή τη συνεύρεση γεννήθηκε ο περίφημος Μινώταυρος, ένα τέρας με σώμα ανθρώπου και κεφάλι ταύρου, που ζούσε μέσα στο Λαβύρινθο και τρεφόταν με ανθρώπινο κρέας. Κατά μια άλλη εκδοχή, ο Μίνωας εξοργίστηκε, όταν ο Δαίδαλος έδωσε στην Αριάδνη τον περίφημο μίτο, με τον οποίο ο Θησέας μπόρεσε να μπει στο σκοτεινό Λαβύρινθο, χωρίς να χαθεί, και να σκοτώσει το Μινώταυρο.
Όταν ο Μίνωας πληροφορήθηκε για την διευκόλυνση που παρείχε ο Δαίδαλος στη γυναίκα του, εξοργίστηκε και τον φυλάκισε μέσα στο Λαβύρινθο, όπου όμως μπορούσε να συνεχίσει να εργάζεται. Μαζί του φυλακίστηκε κι ο γιος του Δαίδαλου, Ίκαρος, τον οποίο είχε αποκτήσει με μια δούλα του Μίνωα, τη Ναυσικράτη. Στο Λαβύρινθο, ο Δαίδαλος μηχανευόταν τρόπους για την απόδραση τους από την Κρήτη. Η απόδραση μέσω της θάλασσας ήταν αδύνατη, καθώς τα μινωικά πλοία θα τον έπιαναν. Έτσι, άρχισε να σκέφτεται τρόπους για να ξεφύγουν μέσω του αέρα. Όντως, ο Δαίδαλος κατασκεύασε δύο μεγάλα ζευγάρια από φτερά. Τα φτερά ήταν φτιαγμένα από κλαριά λυγαριάς και κομμάτια πανιού (ή πούπουλα), τα οποία κόλλησε με κερί. Έτσι, η πρώτη πτήση στην ιστορία ήταν έτοιμη να πραγματοποιηθεί.
Αφού τοποθέτησε τα φτερά στους ώμους τους, συμβούλεψε τον Ίκαρο να μην πετάει πολύ ψηλά, γιατί το κερί θα λιώσει από τις ακτίνες του ήλιου. Ομοίως, τον προέτρεψε να μην πετάει και πολύ χαμηλά, για να μην του βαρύνει τα φτερά η υγρασία της θάλασσας. Έτσι, οι δύο άντρες άρχισαν να πετούν μακρυά από την Κρήτη. Ο ενθουσιασμένος και απερίσκεπτος νέος ξεχάστηκε και ανέβηκε ψηλότερα, παρά τις προτροπές του πατέρα του. Τότε, όπως είχε προβλέψει ο Δαίδαλος, το κερί έλιωσε και το παιδί έπεσε στη θάλασσα κοντά στη Σάμο και πνίγηκε. Το πτώμα του άτυχου παιδιού, βρήκε ο Ηρακλής στις ακτές ενός νησιού και το παρέδωσε στον πατέρα του. Μάλιστα, η περιοχή που έπεσε ο Ίκαρος ονομάζεται σήμερα Ικάριο Πέλαγος και το νησί που ξεβράστηκε το πτώμα του ονομάστηκε Ικαρία.
Ο Δαίδαλος, καταστενοχωρημένος για το θάνατο του γιου του, εγκαταστάθηκε στην Κύμη, όπου έχτισε το Ναό του Απόλλωνα, αφιερώνοντας τα φτερά του. Έπειτα, πήγε στη Σικελία, όπου ο βασιλιάς της Καμικού, Κόκκαλος (ή Κώκαλος), τον υποδέχτηκε με τιμές. Του ανέθεσε την κατασκευή ενός υδραγωγείου, αποχετευτικού συστήματος, αλλά και των τειχών του Ακράγαντα. Όταν ο Μίνως έμαθε ότι ο Δαίδαλος ήταν στη Σικελία, πήγε ο ίδιος να τον ζητήσει από τον Κόκκαλο. Αυτός δεν ήθελε να χάσει ένα τέτοιο εξαίσιο τεχνίτη, αλλά προσποιήθηκε ότι δεχόταν το αίτημα του Μίνωα. Μάλιστα, του πρόσφερε ένα ζεστό λουτρό από τις κόρες του. Ο Μίνωας δέχτηκε, αλλά οι κόρες του βασιλιά Κόκκαλου, του έβαλαν καυτό νερό και ο Μίνωας κάηκε και πνίγηκε. Οι Κρήτες τότε έκαμαν νέα εκστρατεία στη Σικελία για να τιμωρήσουν τους φονιάδες του βασιλιά τους, αλλά τα πλοία τους καταστράφηκαν από τρικυμία. Έτσι αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν για πάντα ως άποικοι στην Κάτω Ιταλία. Αργότερα οι Σικελοί παρέδωσαν τα οστά του Μίνωα στην Κρήτη.
Για το θάνατο του Δαιδάλου, η επικρατέστερη εκδοχή τον θέλει να πέθανε στην Αίγυπτο. Οι Αιγύπτιοι τον έθαψαν σε ένα νησί του Νείλου και τον λάτρευαν σαν θεό.
