Η Καμάρα στο Κακοδίκι
Η ιστορική Καμάρα κατέρρευσε τον Ιανουάριο του 2018
Το Κακοδίκι Σελίνου Χανίων (το μέρος όπου έγινε κακή δίκη, με άδικο αποτέλεσμα) είναι ένα ιδιαίτερα όμορφο χωριό το οποίο είναι περήφανο για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι έχει τις περισσότερες σε αριθμό πηγές νερού από κάθε άλλο μέρος της Κρήτης καθότι στην περιφέρειά του υπάρχουν πάνω από 100 σημεία όπου πηγάζει νερό και ο δεύτερος είναι ότι με τις 30 περίπου ξεχωριστές γειτονιές του κρατά την πρωτιά σε γειτονιές από κάθε άλλο οικισμό ολόκληρης της Ελλάδας.
Οι γειτονιές του είναι κτισμένες στις δύο πλευρές της πνιγμένης στο δάσος λαγκαδιάς του Κακοδικιανού ποταμού που είναι από τα σημαντικότερα ποτάμια της Κρήτης και έχει αρκετή ροή νερού όλο το χρόνο. Η επικοινωνία ήταν πάντα πολύ δύσκολη από τη μία πλευρά στην άλλη και παλιότερα οι άνθρωποι με πολύ κίνδυνο διέσχιζαν με αυτοσχέδιες σχοινογέφυρες το ποτάμι με μεγάλο κίνδυνο ιδίως τους χειμερινούς μήνες που το φουσκωμένο ποτάμι γίνεται πολύ επικίνδυνο.
Τη λύση ήρθε να δώσει μόλις το 1903 η νεοσύστατη τότε, λίγο μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, Κρητική Πολιτεία με το κτίσιμο ενός μεγάλου, πέτρινου μονότοξου γεφυριού, της Καμάρας, που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει καθώς κατέρρευσε το έτος 2018. Το άνοιγμα της καμάρας ήταν 10 μέτρα τα οποία ακολουθούσε ελαφρώς ανηφορική προέκταση που χρησίμευε σαν διάδρομος ανάβασης στο τόξο της καμάρας η οποία ήταν απίστευτα ανηφορική σε σχέση με τις άλλες γέφυρες της Κρήτης, με κλίση σχεδόν κάθετη.
Η προέκταση στην ανατολική πλευρά παρασύρθηκε από πλημμύρα το 1983 και γι αυτό το λόγο είχε τοποθετηθεί μεταλλικός διάδρομος που εξασφάλιζε την άνοδο στη γέφυρα. Η ‘Καμάρα’ υπήρξε για πολλά χρόνια ο μόνος τρόπος επικοινωνίας στην περιοχή. Στο σημείο που βριστόταν μας οδηγεί χωματόδρομος από τον κεντρικό δρόμο του Κακοδικίου αλλά και μονοπάτι με σηματοδότηση το οποίο αν καθαριστεί από τη βλάστηση θα οδηγήσει τον πεζοπόρο μέχρι την Παλαιόχωρα.
Η περιοχή στην οποία βρισκόταν θυμίζει ζούγκλα και αυτό έκανε πολύ δύσκολο τον εντοπισμό της γέφυρας. Στις δύο όχθες του ποταμού είχαν τοποθετηθεί ξύλινα παγκάκια και υπήρχε μικρός χώρος αναψυχής.
Κείμενο - Φωτογραφίες Χριστόφορος Χειλαδάκης
