Υστερομινωικός Οικισμός Βροντάς
Ο υστερομινωικός οικισμός του Βροντά βρίσκεται σε πανοραμική θέση, 2χλμ νότια του Καβουσίου Ιεράπετρας Ιεράπετρας. Κατοικήθηκε μετά τη δύση του Μινωικού Πολιτισμού από τους κατατρεγμένους Μινωίτες, οι οποίοι αποσύρθηκαν στις κορυφές των Κρητικών βουνών για να προστατευτούν από τις απειλές των νέων Δωρικών φύλων που κατέλαβαν την Κρήτη. Ο Βροντάς εξερευνήθηκε για πρώτη φορά το 1900 από τη Harriet Boyd (Hawes), που ανέσκαψε στο ψηλότερο σημείο της πλαγιάς ένα ευμεγέθες κτίριο με προαύλιο και αποθήκες, ένα ισχυρό τοίχο κατά μήκος της ανατολικής πλευράς του κτιρίου και οκτώ θολωτούς τάφους στα βόρεια και βορειοδυτικά του, που χρονολογούνται στην υπομινωική περίοδο (1025-1000 πΧ).
Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών προχώρησε στην επανεξέταση του αρχαιολογικού χώρου, στο πλαίσιο της οποίας διενεργήθηκαν και νέες ανασκαφές από το 1987 ως το 1992. Η έρευνα αποκάλυψε έναν μικρό οικισμό της Υστερομινωικής Περιόδου (1200-1025πΧ) στην κορυφή του λόφου.
Ο οικισμός περιλαμβάνει μια μεγάλη έπαυλη, ένα ιερό στα νοτιοδυτικά και τουλάχιστον πέντε συγκροτήματα κατοικιών. Στα δυτικά του ιερού αποκαλύφθηκε ένας κεραμικός κλίβανος της ίδιας περιόδου, ο οποίος έχει καταχωθεί για λόγους διατήρησης. Οι ερευνητικές εργασίες έφεραν στο φως και 36 τάφους που περιείχαν υπολείμματα καύσεων νεκρών (745-680πΧ).
Ο ίδιος χώρος χρησιμοποιήθηκε και κατά την Εποχή του Χαλκού (2650-1750πΧ). Μετά την εγκατάλειψη του Υστερομινωικού οικισμού (1025-710 πΧ), ο χώρος κατοικήθηκε και μετά την Ενετοκρατία, όπως μαρτυρούν τα εγκαταλειμμένα κτίρια που βρίσκονται εκεί. Σε πολύ κοντινή απόσταση στον οικισμό βρίσκεται η παλιά μονή της Αγίας Παρασκευής, στην οποία σώζεται αρκοσόλιο, δηλαδή Ενετικός Τάφος με καμαρωτή οροφή. Επίσης, δίπλα υπάρχει η ανατολικότερη αποικία κυπαρισσιών της Κρήτης, που ομορφαίνει το τοπίο.
